Γράφει η Έλενα Λαζαρίδου
Η Δέσποινα και ο Στάθης γνωρίστηκαν πριν δύο χρόνια στο πάρτι γενεθλίων ενός κοινού τους φίλου και από τότε είναι ζευγάρι. Η Δέσποινα δασκάλα από την Ημαθία και ο Στάθης βιβλιοπώλης στα Γιάννενα. Η Δέσποινα είναι αναπληρώτρια, άνθρωπος δηλαδή χωρίς σπίτι και πατρίδα και φέτος εργάζεται στη Λιβαδειά.
Ο καλός της ο Στάθης την επισκέπτεται όποτε μπορεί αλλά κι εκείνη έχει φάει τα χιλιόμετρα με το κουτάλι προκειμένου να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο μαζί. Τουλάχιστον εφοδιάζεται με δωρεάν χαρτόνια και σχολικά για την τάξη της.
Αυτή τη φορά ο Στάθης ήταν αρκετά σκεπτικός. Φαινόταν αγχωμένος. Ώσπου η Δέσποινα τον ρώτησε τι έχει για να λάβει ως απάντηση μια βόμβα μεγατόνων:
«Να… σκεφτόμουν… αν θέλεις κι εσύ φυσικά… να μείνουμε μαζί…»
Η Δέσποινα ένιωσε την καρδιά της να σπαρταράει κι άρχισε να χαζογελάει από τη συγκίνηση. Τον αγκάλιασε, τον φίλησε, του είπε πόσο χαρούμενη την έκανε…
Ξαφνικά όμως στέρεψε το δάκρυ, γούρλωσε τα μάτια της και αναφώνησε σαν να τη χτύπησε κεραυνός:
«Τι εννοείς;;; Στο ίδιο σπίτι;;;»
«Ναι, πώς αλλιώς;;;» ρώτησε έκπληκτος ο Στάθης.
«Μα… ΠΟΥ;;;»
Ο Στάθης κοκάλωσε. Άξαφνα συνειδητοποίησε πως είχε σκεφτεί τα πάντα για την κοινή τους ζωή, από το πρωινό ξύπνημα έως τον ύπνο το βράδυ, εκτός από το πιο βασικό.
«Εεε, σκεφτόμουν στα Γιάννενα, μιας κι εσύ μπορείς να έρθεις αλλά αν θες και στην Ημ…»
«Τι εννοείς μπορώ να έρθω;;;»
«Να δουλέψεις ως δασκάλα εκεί.»
«Αδύνατον! Δεν παίρνουν αναπληρωτές στα Γιάννενα!»
«Τότε να το σκεφτούμε για την Ημαθία. Είμαι σίγουρος ότι μπορώ να μεταφέρω το βιβλιοπωλείο…»
«Θα μεταφέρεις εσύ το βιβλιοπωλείο αλλά εγώ δεν μπορώ να μεταφέρω εμένα!»
«Ούτε εκεί;;;»
«Ούτε! 6 χρόνια δουλεύω και δεν έχω πλησιάσει σε ακτίνα μικρότερη των 200 χιλιομέτρων.»
«Πού πιστεύεις δηλαδή ότι θα είσαι τα επόμενα χρόνια; Μπορεί να καταφέρω να κάνω κάτι και σε κάποια άλλη πόλη.»
Άρχισε να δαγκώνει τα χείλη της η καημένη η Δέσποινα. Τι να του πει; Ότι θα είναι φτερό στον άνεμο τα επόμενα χρόνια;
«Δεν υπάρχει δυνατότητα μετάθεσης;» συνεχίζει ο Στάθης.
«Υπάρχει. Μετά τον διορισμό.»
«Α! Ωραία! Πότε υπολογίζεις να διοριστείς;» επιμένει ο Στάθης που φιρί φιρί το πάει…
«Κοίτα… Αν σκεφτούμε πως διορισμοί έχουν να γίνουν από τότε που στείλαμε την Καλομοίρα στη Γιουροβίζιον και πως έχω βαλτώσει στη θέση 1956 του πίνακα, υπολογίζω διορισμό σε 30 χρόνια περίπου».
Άγαλμα ο Στάθης. Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε. Είπε να αστειευτεί λιγάκι η Δέσποινα για να ελαφρύνει το κλίμα:
«Δεν είναι και τόσο πολύ… Όσο διαρκεί ένα έτος για έναν κάτοικο του Κρόνου! Χαχα!»
Χειρότερα.
«Φαντάσου, είχα σκοπό να σε ζητήσω και σε γάμο αργότερα!»
«Από εμένα;;;»
«Από ποιον άλλον;;;»
«Από τον Υπουργό, αγάπη μου! Από τον Υπουργό!»
(Ευχαριστώ τον συνάδελφο Γιώργο για την έμπνευση!)
http://protaodaskalos.blogspot.gr μέσω www.alfavita.gr
